فوتبالی که مایه خجالت است

دیروز ساکت الهامی دوباره سرمربی تیم نساجی شد.



پس از اتفاقات شرم آور بازی پرسپولیس – تراکتور در آزادی و بخصوص شعارهای کثیف و پرتاب کیسه های نایلونی گمان می رفت تصمیم هایی گرفته شود که ریشه درخت ناهنجارها در فوتبال ما را بخشکاند.انتظار داشتیم فدراسیون وارد عمل شود و احکامی صادر کند که برق سه فاز به متخلفان صادر کند.



اما رفتار فدراسیون، ملایم و زیبا بود تا متخلفان شرمنده شوند. نتیجه این شرمندگی، قطع همه رفتارهای تند و زشت ورزشگاه ها بود. متخلفان به خانه خزیدند و تماشاگرنماها راه بیابان در پیش گرفتند. ورزشگاه ها پاکیزه شد تا از فوتبال لذت ببریم!

دقیقا بعد از بازی پرسپولیس – تراکتور، همه مواردی که به عنوان پلیدی قلمداد می کردیم در ورزشگاه ها مشاهده شد.



شعارهای دسته جمعی که شامل گروه های بالای هزار نفر می شد، تند، تیز، بی رحمانه و بدون در نظر گرفتند چارچوب های اخلاقی و عرف جامعه، نثار بازیکنان شد تا بازیکنان پاسخ تماشاگران را با رفتارهای زشت تر بدهند. سرپرست ها به جای آنکه بزرگی کنند تا آتش خشم و خشونت بخوابد، خود آتش بیار معرکه شدند و با الفاظی رکیک به تماشاگران تاختند.



آش آنقدر شور شد که سرمربی نساجی که کمتر از 3 ماه قبل پس از فحاشی به یحیی گل محمدی و به کار بردن الفاظی باورنکردنی، خجالت کشید و استعفا داد، باز هم به نیمکت نساجی اضافه شد تا دوباره در پایان یک بازی دیگر با الفاظی ناشایست از خجالت یک مربی دیگر درآید.



اگر توهین ها و فحاشی او در پایان بازی با فولاد آنقدر شنیع بود که او را از فوتبال دور کنیم، چرا او را برگرداندید.... و اگر حرف هایش زیاد هم بد نبود، چرا این 3 ماه او را از فوتبال دور کردید تا فوتبال از وجود چنین مربی خوبی محروم باشد؟



مشخص نیست در این فوتبال چه خبر است. عناصر دخیل در فوتبال، همه خطاها را مرتکب می شوند و همه کار می کنند و فدراسیون مانند تماشاگر نشسته و خاموش، نظاره می کند تا مبادا ترمز یکی از این متخلفان کشیده شود.



این فوتبال مایه مباهات نیست. اجازه بدهید بی تعارف باشیم. چنین فوتبالی که کوچکترین دلیلی برای لذت بردن باقی نگذاشته، مایه خجالت است و باید برای این همت عالی، از فدراسیون فوتبال تشکر کرد.