چقدر دیر بیدار شد این تیم؟

خسته شدیم از بس برای نباختن بازی کردیم. آنقدر در برابر باشگاه‌های تا بن دندان مسلح عربی ضعیف بازی کردیم که دیگر دل‌مان نمی‌خواست بازی‌ها را ببینیم. این خودتحقیری نیست عین واقعیت است. مدام مقابل تیم‌های عربی رفتیم و ناکام ماندیم. دوشنبه که پرسپولیس مقابل تیم دوم النصر آن‌گونه بازی کرد، همه از خود پرسیدند چه بلایی بر سر این فوتبال آمده که این‌قدر ناتوان شده‌ایم؟ پرسپولیس آن‌قدر بد بود که امید عالیشاه در دو جمله کوتاه از هواداران عذرخواهی کرد.

باورمان شده بود که ناتوانیم و باید به باشگاه‌های عربی ببازیم. اما بازی دیشب به ما نشان داد اگر تمام تیم یک‌دل بازی کند دوباره همان فوتبال قابل احترامی می‌شویم که از پس هر حریفی برمی‌آییم.

استقلال دیشب قابل احترام بود. از سیدحسین حسینی تا مهاجمانش با تمام وجود بازی کردند. دویدند، جنگیدند و بیننده تلویزیونی احساس کرد که این تیم نمی‌خواهد دست‌ها را به نشانه تسلیم بالا ببرد. بیننده لمس کرد که تیم از پیش بازنده نیست. تفاوت زیادی وجود دارد بین تیمی که بازیکنانش حال جنگیدن ندارند و تیمی که می‌خواهد ببرد.

ما این را در لیگ نخبگان کم داشتیم. حالا استقلال در برابر النصر قرار گرفته است و باید بازی دوم را در عربستان انجام دهد. ما برای آن دو مصاف، همین نمایش را می‌خواهیم. نمایشی که حتی اگر باختند، برای تعصب و اراده مردانه‌شان دست بزنیم. ما فقط می‌خواهیم استقلال در برابر النصر، از پیش باخته نباشد، آن‌قدر که دل و غرورمان آسیب نبیند و سرمان را بالا بگیریم.