شب سیاه اخلاق

دیروز پر از حاشیه‌های باورنکردنی در فوتبال ایران بود. حاشیه‌هایی که نه برای بار اول اتفاق افتاد و نه برای آخرین دفعه. بازی پر از تنش چادرملو – سپاهان در دقایق آخر دو گل داشت تا سپاهان برنده این بازی شود. گل تساوی چادرملو ورزشگاه را غرق در شادی کرد اما گل سپاهان و بخصوص شادی پس از گل محبی بازی را از حالت عادی خارج کرد.

ورزشگاه از شادی پس از گل محبی ناراضی بود اما این حس را به بدترین شکل نشان داد. این خشم آنقدر شدید بود که شیشه اتوبوس سپاهان با سنگ شکسته شد. البته حمله به اتوبوس میهمان در شهرهای دیگر هم سابقه داشت که یک بار در اصفهان و پیش از بازی سپاهان – پرسپولیس بود.

در تبریز حامد لک با عکاس پشت دروازه برخورد می‌کند، با لگد به تابلوی تبلیغاتی دور زمین می‌کوبد و در دفاع از خود می‌گوید عکاس کنار زمین نباید هوادار یک تیم باشد و به بازیکن توهین کند.

در اهواز بازی فولاد و نساجی به حاشیه کشیده می‌شود و آن الفاظ ناشنیدنی از دهان سرمربی نساجی شنیده می‌شود و متأسفانه ویدیوی آن هم بیرون می‌آید.

مشخص نیست در این فوتبال چه خبر است و چرا باشگاه‌ها به شعور اهالی فوتبال توهین می‌کنند و واژه فرهنگی را کنار اسم خود می‌گذارند.

وقتی همه چیز این فوتبال را پول بلعیده و همه را زیر سایه خود گرفته، وقتی بازیکن قراردادش را در موفقیت به هر قیمتی می‌بیند، وقتی مربی ماندنش را در برد می‌بیند و وقتی مدیرعامل بقایش را در پیروزی جست‌و‌جو می‌کند، با ذره‌بین و فانوس هم نباید دنبال اخلاق بود. در چنین فضای ملتهب و متشنجی، همه دنبال مسیر بردن می‌گردند. ساده‌لوحی است اگر در این میان به دنبال حفظ حریم اخلاق باشیم.

فوتبال ما که دیگر بویی از اخلاق ندارد، شکلی از فوتبال را ارائه کرده که در کشورهای صاحب فوتبال هم نمی‌بینیم. منچسترسیتی با آن مربی صاحب سبکش روی نوار شکست می‌ماند؛ اما اخلاق را زیر پا نمی‌گذارد.

اما ما آنقدر حرفه‌ای هستیم که خشم، کینه، عصبانیت و رفتار خارج از کنترل خود را به زمین بازی بیاوریم. این فوتبال فقط از نظر آنها که این صحنه‌ها را می‌آفرینند، زیباست. ما این فوتبال را نمی‌خواهیم.