خشمی وجود ندارد، این فوتبال است

تاریخ فوتبال ما را که ورق بزنید پر از برگ‌های عجیب در مورد یک مسابقه خاص است؛ سپاهان – پرسپولیس. روزهایی که با اتفاقات تلخ به رنگ سیاه درآمده است.

هر ماجرای نحسی که بگویید در این بازی رخ داد و کار را به این موضع‌گیری بی‌دلیل کشاند. آن‌قدر خشم و کینه به وجود هواداران دو تیم پمپاژ شد که هواداران گمان کردند با دشمن خود مواجه شده‌اند.

هر بار دو تیم با هم بازی داشتند، هزار قصه تعریف و هزار ماجرا خلق شد. در نهایت دو تیم به دشمن هم تبدیل شدند تا هواداران به اندازه‌ای که شایسته یک دشمن تمام‌عیار است، برای نابودی هم انرژی بگذارند.

این بار اما مسابقه، خونین نبود، البته گمان می‌کنیم. شاید ویدیوهای این بازی سه روز بعد بیرون بیاید و به ما بگوید اشتباه کرده‌ایم. فرض را بر این می‌گیریم که این بار نه فحاشی بود، نه سنگ‌پرانی و نه از کارافتادگی چشم. فرض را بر این می‌گیریم که این بار مسابقه فوتبال مثل یک مسابقه فوتبال برگزار شد.

دلیلی نمی‌بینیم این بازی را فراتر از دایره فوتبال ببریم و بیشتر از یک بازی به آن نگاه کنیم. مگر بازی‌های حساس لیگ‌های مختلف دنیا، هر بار کشته می‌دهد؟ مگر تیم‌های بزرگ مثل رئال مادرید و بارسلونا با این حجم از حاشیه به مسابقه خود پایان می‌دهند؟ رئال در دقیقه آخر در منچستر و در خانه سیتی گل سوم را زد و پیروز شد. مگر خون بازیکنان تیم میهمان را ریختند؟

باید برای فوتبال ما جا بیفتد که به مسابقه فوتبال، به چشم جنگ در خط مقدم نبرد نگاه نکنیم. کاش به ایستگاه ایده‌آل برسیم که این یک مسابقه فوتبال است و با سوت پایان بازی، زندگی، جنبه‌های دیگرش را به ما نشان می‌دهد.