ورزش؛ این عرصه‌ای مظلوم

سه روز است که مشغول تماشای صحنه‌های ناخوشایند بازی پرسپولیس – تراکتور هستیم. هر گروه از هواداران فوتبال بر اساس علاقه و تمایلات رنگی خود، ویدیوهایی منتشر می‌کند که هر کدام برای فروپاشی اخلاق در هر کشوری کافی است. ویدیوهایی که به ما نشان دادند که در زیر پوست این شهر چه می‌گذرد. به ما گفتند که دختران و پسرانی را که با تلاش فراوان و هزار آرزو بزرگ کرده‌ایم، چگونه پرورش یافته‌اند و برخلاف آنچه فکر می‌کردیم، نباید به آموزش‌هایمان افتخار کنیم.

ویدیوها با ما صحبت کردند. آنقدر تلخ و تیز و تند که با وجود حافظه ضعیف‌مان، محال است فراموش کنیم. به ما گفتند این حجم از عصبانیت و کینه محدود و محصور به این میدان نیست. انگار خیابان‌های شهر، به بی‌رحمانه‌ترین شکل ممکن، این جمع را خشمگین بار آورده‌اند. گروهی که به دنبال فرصتی و مکانی برای تخلیه بود و جایی بهتر از ورزشگاه نیافت.

جوان و نوجوانی که آن شعارهای زشت را سر داد و آن رفتارهای زشت‌تر را انجام داد، در شهر و خانواده خودمان آموزش دیده است. آیا می‌توانیم این حقیقت تلخ را انکار کنیم که ما این بچه‌ها را آموزش داده‌ایم؟ چه پرورده‌ایم، چه بافته‌ایم و چه کاشته‌ایم که انتظار داریم در ورزشگاه‌ها، زیبایی ببینیم و گل بشنویم؟

میدان ورزش، بهترین عرصه برای ابراز عصیانی است که شاید ریشه‌هایی غیرورزشی داشته باشد.

باید بپذیریم که رفتارها و شعارهای یکشنبه، خارج از عرف و قطعاً غیرقابل قبول است؛ اما آیا نباید از دریچه‌هایی غیر از ورزش به این میدان نگاهی نو داشته باشیم؟

ورزش فقط محلی برای این تخلیه است. سرچشمه جای دیگری است. امیدواریم دوربین‌های جامعه به آن نقطه هم سری بزنند.