هوادار وفادار یعنی همین

برای حمایت از یک تیم چند اصل مهم در نظر گرفته می‌شود. مهم‌ترین نکته در این میان، قدرت و شکست ناپذیری تیم است. میل شدید همه به شکست ناپذیری، آنها را به سمت افسانه‌ها و اسطوره‌ها می‌برد. انسان در ذات، شکست را دوست ندارد و طبیعتاً در گرایش به سمت تیم‌های باشگاهی هم به سمت تیمی می‌رود که عادت به بردن داشته باشد.

موارد دیگری هم دخیل است از جمله مسابقه‌ای که تیم محبوب آنها را مقابل تیمی پرستاره قرار می‌دهد.

هواداران استقلال در بازی دوشنبه مقابل النصر، در این دو مورد نمره قبولی و حتی ممتاز گرفتند. استقلال به دلیل اشتباهات متعدد مدیریتی و تصمیم‌های غلط فراوان، فصل و بخت قهرمانی را از دست داد. اشتباهات مدیریتی حتی تا شب دربی هم امتداد پیدا کرد و مدیران پس از اسم فامیل، برای تیم سرمربی انتخاب کردند.

هواداران آمدند... استقلال دربی را باخت... و چند روز بعد، دوباره هواداران آمدند. در شرایطی که النصر، رونالدو را نیاورده بود که بگوییم تماشاگران برای دیدن او آمده بودند.

آنها خالص برای استقلال آمده بودند. تمام فریادهایشان برای موفقیت تیم بود و این یعنی هواداری. هواداران استقلال امتحانشان را در آزمون‌های سخت این فصل پس دادند. اگر سیدحسین حسینی گفت بار انتظار هواداران روی شانه‌هایش سنگینی می‌کند، بیراه نگفته بود. آنها می‌دانند هواداران برایشان چه کردند. کاش مدیران هم بدانند برای چه تیمی کار می‌کنند.