رسانه مقصر نیست؛ واقعاً عقبیم

بازی الهلال – پرسپولیس یکی از شب‌های تلخ فوتبال ایران را رقم زد. مردم ایران از دیرباز مردمی سرسخت و مبارز بودند؛ قومی که اصلاً دست‌هایش را به نشانه تسلیم بالا نمی‌برد. اما پرسپولیس در ریاض دست‌هایش را بالا برد. اشتباه نکنید؛ نه، سه‌شنبه شب و مقابل الهلال که خیلی پیش‌تر از اینها شکست خورده‌ایم. نگاهی به شیوه اداره فوتبال ایران مشخص می‌کند که چرا و چگونه شکست خوردیم. یادتان هست شیوه مواجهه فوتبال باشگاهی ایران با باشگاه‌های عربستانی چگونه بود؟ و حالا به موقعیتی رسیده‌اند که بدون حب و بغض باید گفت، شایستگی میزبانی از جام ملت‌ها و جام جهانی را دارند. با حسرت فراوان باید گفت ما سال‌ها به عقب رفتیم و آنها با سرعت نور تاختند. اینها که می‌گوییم، خودتحقیری نیست. به هیچ عنوان اینطور نیست. تمام سلول‌های ما غرق در اندوه و بغض فروخورده است؛ اما چرا نباید حقیقت را گفت؟ ما که روایت تاریخ می‌کنیم، مقصریم؟ ما فقط می‌گوییم آنها به مرزی از شکوه فوتبال رسیده‌اند که لیاقت میزبانی سوپرکاپ ایتالیا و اسپانیا، میزبانی جام ملت‌ها و میزبانی جام جهانی را پیدا کرده‌اند. اگر مدیران‌مان بزرگ فکر و عمل نمی‌کنند، مشکل از ما نیست. ما به عنوان رسانه موظفیم همه حقیقت را دقیقاً همان‌طور که هست، بیان کنیم. آنها که باید عظمت را به فوتبال ما ببخشند، در خواب هستند و نتیجه می‌شود تحقیر فوتبال ایران؛ چه از نظر نتیجه چه از نظر سخت‌افزاری و شکل میزبانی. عدالت نیست آنها که مقصر و مسبب اصلی این عقب‌ماندگی هستند، پنهان شوند و رسانه به دلیل بیان حقیقت شماتت شود و به ما بگویند: «حس و عرق ایرانی‌ات کجاست؟ خجالت نمی‌کشی از عقب‌ماندگی ما مقابل فوتبال عربستان حرف می‌زنی؟» باور کنید دلمان خون است. ما مثل همه مردم نجیب ایران می‌خواهیم در فوتبال، آن بالا باشیم. اما وقتی می‌بینیم خیلی عقبیم، وادار به واگویه حقیقت می‌شویم. این عقب‌ماندگی هم تقصیر ماست؟! انصاف نیست آنها که در دوران مدیریت، فقط به خود، مصالح و منافعشان فکر کردند و فوتبال ما را چند سال و چند ده‌سال به عقب راندند، با افتخار سر بالا بگیرند و همچنان داعیه ماندن داشته باشند و ما به عنوان رسانه بازخواست شویم که چرا از برتری امکانات و برتری مدیریت باتدبیر در عربستان می‌نویسیم.