تفاوت بین ترویج ناامیدی و بیان حقیقت

یکی از کاندیداهای مطرح اظهار کرده که رسانه ما در آستانه انتخابات فدراسیون فوتبال در اسفندماه، امید را از جامعه فوتبال گرفته است. این یکی از بدترین اتهاماتی است که می‌توان به رسانه وارد کرد. رسانه‌ ما اگر سخنی می‌گوید، اگر انتقادی می‌کند، یا ایرادی می‌گیرد، به خاطر بهبود و پیشرفت ورزش است. اگر رسانه ما مشکلی در مسیر ورزش می‌بیند، بلافاصله صدای خود را بلند می‌کند چون می‌خواهد همه چیز در ورزش بهبود یابد.

چگونه ممکن است که مدیری به دلیل سوءمدیریتش در ایجاد مشکلات و نواقص در ورزش پاسخگو نباشد و من رسانه به دلیل بیان مشکلاتی که او ایجاد کرده، متهم به ترویج یأس شوم؟ اگر رسانه نقصی می‌بیند و بیان می‌کند، ابتدا باید بررسی شود که آیا نقصی وجود دارد یا نه، و اگر وجود دارد، به دلیل ضعف یا سوءمدیریت کدام مدیر بوده است. سپس باید به سراغ مدیری رفت که چنین بحرانی را ایجاد کرده است. اگر هشدارهای من مانند هشدارهای چوپان دروغگو بود، حق دارید به من اعتراض کنید. اما اگر سخنم حقیقت داشت، چه باید کرد؟ اگر نقصی وجود داشت، اگر مشکلی به وجود آمده بود، اگر پولی از مردم به دلیل سوءمدیریت از بین رفته بود؛ وظیفه چیست؟

ما به عنوان رسانه، موظف به حفظ نقش آینه‌ای خود هستیم. موظفیم تمام حقیقت را دقیقاً همان‌طور که هست به مردم منتقل کنیم. اگر مشکلی وجود دارد، باید پیش سازندگان این وضعیت رفت. من رسانه، تنها حقیقت را روایت می‌کنم. اگر افرادی وجود دارند که حقیقت ورزش ما را تلخ کرده‌اند، این خطای من نیست.