بیایید در سال۱۴۰۴ متفاوت باشیم

خصوصی‌سازی باشگاه‌های بزرگ و پرطرفدار سیاستی بود که با نواقص بسیار به اجرا درآمد و سرانجام بعد از سال‌ها انتظار دو باشگاه استقلال و پرسپولیس در ماه‌های آغازین سال 1403 از ید وزارت ورزش خارج شدند. استراتژی جدید اما در عمل هیچ تحولی در سبک باشگاهداری سرخابی‌‌ها ایجاد نکرده  به‌جز آنکه توقعات را بالا ببرد و بستری برای دلال‌ها فراهم کند تا مبالغ مربیان و بازیکنان تحت قرارداد با خود را افزایش دهند سودی برای فوتبال ایران به همراه نداشته است.

انتقال مالکیت سرخابی‌ها به بانک‌ها و هلدینگ‌ها موجب تغییر سیاستگذاری‌ها در این دو باشگاه مردمی نشده و همچنان شاهد نزول این دو باشگاه به لحاظ ساختاری هستیم هرچند که شاید جذب برخی بازیکنان خارجی و صرف هزینه‌های قابل توجه برای جذب مربیان از نگاه هواداری اقدامی جذاب تلقی شود؛ اما پرواضح است که این سلسله اقدامات نمی‌تواند به عنوان یک رویکرد سازنده و آینده‌نگرانه برای این دو باشگاه تلقی شود.

استقلال و پرسپولیس بخش قابل توجهی از بازی‌های خود در فصل بیست‌وچهارم را خارج از ورزشگاه آزادی انجام دادند که این وضعیت تصمیم‌گیران در باشگاه استقلال را به یک حرکت جدی وامی‌دارد تا اقداماتی در راستای ساخت ورزشگاه اختصاصی برای این دو باشگاه برداند. چه اشکالی دارد به جای هزینه‌های سرسام‌آور ارزی برای بازیکنان و حتی مربیان بی‌دانش خارجی، این مبالغ ذخیره و هزینه ساخت ورزشگاه اختصاصی برای این دو باشگاه شود؟

به واقع در سال‌های حیات سرخابی‌ها هیچ مدیری موضوع احداث ورزشگاه اختصاصی برای این دو باشگاه را جدی نگرفته‌اند و درحالی که انتظار بود با واگذاری سرخابی‌ها به بخش خصوصی مالکان با تفکرات جدید وارد گود شوند، اما شگفتا که نحوه مدیریت و برنامه‌ریزی همان است که بود و در عمل دو باشگاه به روزمرگی‌های گذشته گرفتارند به نوعی حتی برنامه دوساله خود را هم نمی‌دانند.

سال 1403 با همه فرازونشیب‌هایی که برای این دو باشگاه به همراه داشت به پایان رسید اما لازم است در سال جدید شیوه مدیریت این دو باشگاه تغییر کرده و با به‌کار‌گیری افراد باتجربه و استخوان خرد کرده در امور ورزش و به‌خصوص مهندسان ورزشی اقداماتی زیرساختی برای این دو باشگاه در دستور کار قرار گیرد.

حال شاید پروسه ساخت ورزشگاه به واسطه تجربیاتی که از گذشته به‌جا ماند، رؤیایی به نظر برسد و نتوان در کوتاه‌مدت انتظار تحولاتی بزرگ در این راستا را داشت اما دست‌کم می‌شود با سازماندهی مناسب در بخش‌های آکادمی، این دو باشگاه را در زمینه پرورش بازیکن با متد روز دنیا همسو و هم‌طراز کرد.

نحوه بازیکن‌گیری، اسکان، ایاب‌وذهاب و مهم‌تر دستمزد در تیم‌های پایه استقلال و پرسپولیس مطابق با اصول حرفه‌ای نیست و بی‌شک اگر در این راستا بر مدار استانداردهای جهانی حرکت شود، تحولاتی عظیم در این دو باشگاه ایجاد خواهد شد و چه‌بسا 10سال دیگر سرخابی‌ها از خرید بازیکنان آنچنانی بی‌نیاز و خود به کارخانه‌های پرتولید بازیکن تبدیل شوند.