جیپ هوریکین، شاسی‌بلند آفرود عجیب با دو پیشرانه V۸ در عقب و جلو!

: در دهه ۲۰۰۰ خودروسازان با خلق کانسپت‌های عجیب‌وغریب، توانایی‌های مهندسی خود را به رخ می‌کشیدند. در این میان، کرایسلر، شرکت مادر جیپ، با معرفی کانسپت هوریکین در نمایشگاه خودروی دیترویت ۲۰۰۵، گامی فراتر گذاشت. این خودرو نه‌تنها نشان‌دهنده اوج خلاقیت جیپ بود، بلکه به‌عنوان ابزاری قدرتمند برای بازاریابی، توانایی‌های این برند در ساخت خودروهای آفرود را به نمایش گذاشت. هوریکین با دو موتور هِمی V8 و ویژگی‌های آینده‌نگرانه‌ای مانند سیستم فرمان‌پذیری چهارچرخ، به یکی از به‌یادماندنی‌ترین کانسپت‌های تاریخ تبدیل شد.

کانسپت هوریکین هرچند امضای کلاسیک جیپ یعنی جلوپنجره هفت ‌شیاری را حفظ کرده بود اما بدون در و با تنها دو صندلی، ظاهری کاملاً غیرمتعارف داشت. بدنه این خودرو از فیبر کربن سبک و مقاوم ساخته شده بود و با وزن ۱۷۴۶ کیلوگرم، علی‌رغم وجود دو موتور قدرتمند، نسبتاً سبک محسوب می‌شد. شاسی یکپارچه با ستون آلومینیومی در زیر بدنه نیز استحکام را افزایش داده و به‌عنوان سیستم محافظ زیر خودرو عمل می‌کرد. این خودرو با ۳۶.۳ سانتی‌متر فاصله از زمین، زاویه حمله ۶۴ درجه، زاویه خروج ۸۶.۷ درجه و زاویه شکست ۳۱.۵ درجه، توانایی‌های آفرود بی‌نظیری داشت. برای مقایسه، جیپ رانگلر مدل ۲۰۰۵ زاویه حمله ۴۱.۸ درجه، زاویه خروج ۳۱.۳ درجه و زاویه شکست ۲۲.۳ درجه ارائه می‌داد.

قوای محرکهٔ هوریکین از دو موتور ۵.۷ لیتری همی V8 تشکیل شده بود که هرکدام ۳۳۵ اسب بخار قدرت و ۵۰۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کردند. این دو موتور که یکی در جلو و دیگری در عقب نصب شده بود درمجموع ۶۷۰ اسب بخار قدرت و ۱۰۰۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کردند. برای کنترل این قدرت عظیم، یک گیربکس کمکی اختصاصی طراحی شد که نیرو را با همکاری گیربکس پنج سرعتهٔ اتوماتیک معمولی کرایسلر به هر چهارچرخ منتقل می‌کرد. هوریکین مجهز به سیستم غیرفعال‌سازی سیلندرها هم بود که امکان استفاده از ۴، ۸، ۱۲ یا ۱۶ سیلندر را بسته به نیاز راننده فراهم می‌کرد. هوریکین با این مشخصات، شتاب صفر تا ۹۶ کیلومتر بر ساعت را در کمتر از ۵ ثانیه طی می‌کرد که برای یک آفرودر در آن زمان، حیرت‌انگیز بود.

یکی از نوآورانه‌ترین ویژگی‌های هوریکین، سیستم فرمان‌پذیری چهارچرخ بود که سه حالت مختلف داشت. این سیستم سه در حالت «استاندارد»، چرخ‌های عقب در جهت مخالف چرخ‌های جلو می‌چرخیدند تا شعاع گردش کاهش یابد. در حالت «خرچنگی»، هر چهارچرخ در یک جهت می‌چرخیدند و به خودرو امکان حرکت جانبی را می‌داد و حالت «چرخش درجا» که با چرخاندن چرخ‌های جلو و عقب به سمت داخل، شعاع گردش صفر را فراهم می‌کرد. این سیستم برای آفرود در فضاهای تنگ، مانند مسیرهای صخره‌ای یا گلی، ایده‌آل بود و به راننده امکان مانورپذیری بی‌نظیری می‌داد.

هوریکین همچنین از سیستم تعلیق مستقل در هر چهارچرخ با ۵۰.۸ سانتی‌متر تراول (بازی تعلیق) بهره می‌برد که توسط کمک‌فنرهای پیچشی کنترل می‌شد. لاستیک‌های ۳۷ اینچی روی رینگ‌های ۲۰ اینچی نیز توانایی صعود از موانع دشوار را افزایش می‌دادند. کابین هوریکین، با فیبر کربن و تزئینات آلومینیومی صیقلی، فضایی کاربردی و درعین‌حال جذاب داشت. صفحه آمپر و کنترل‌ها به‌گونه‌ای طراحی شده بودند که راننده به‌سرعت اطلاعات را درک کند و اهرم‌های تنظیم حالت‌های فرمان، کاربری آسانی داشتند.

هوریکین با این ویژگی‌های خیره‌کننده، جوایز متعددی را از آن خود کرد ولی بااین‌وجود، هیچ برنامه‌ای برای تولید انبوه آن وجود نداشت زیرا هزینه ساخت یک آفرودر با دو موتور V8 و سیستم فرمان‌پذیری پیچیده، بسیار گزاف بود. باوجود‌این، فناوری‌هایی مانند فرمان‌پذیری چهارچرخ، پتانسیل استفاده در خودروهای تولیدی آینده را داشتند.