به گزارش ایران ورزشی بازی اودینزه کامل بود پیروزی 4برصفر در خانه حریف با چهار گلزن متفاوت و نخستین کلین‌شیت در 9بازی. از همه مهمتر چیزی که هواداران میلان مدت‌ها ندیده بودند یعنی تعادل به ترکیب روسونری برگشت. سرجیو کونسیسائو یک آزمون تاکتیکی متهورانه را شروع کرد اما شاید...
به گزارش ایران ورزشی بازی اودینزه کامل بود پیروزی 4برصفر در خانه حریف با چهار گلزن متفاوت و نخستین کلین‌شیت در 9بازی. از همه مهمتر چیزی که هواداران میلان مدت‌ها ندیده بودند یعنی تعادل به ترکیب روسونری برگشت. سرجیو کونسیسائو یک آزمون تاکتیکی متهورانه را شروع کرد اما شاید همین اقدام در هفته‌های تعیین‌کننده پایان فصل بهترین سلاح میلان باشد.
استفاده کردن از سیستم 3-4-3 تعجب همگان را برانگیخت و شاید مهم‌ترین دلیلش پایبندی تاریخی میلان به دفاع چهارنفره به‌خصوص در دوران برلوسکونی. اما در استادیوم فریولی اودینه، تاریخ به نتیجه‌گرایی سر تعظیم فرود آورد ضمن اینکه در این فرایند برخی از بزرگترین نام‌های میلان خودشان را کشف کردند.
بعد از این برد درخشان، لاگاتزتا نوشت: «مدتی طول کشید اما در آوریل، کونسیسائو بالاخره چیزی را پیدا کرد که به کار میلان بیاید.» دفاع سه‌نفره به میلان اجازه داد اودینزه را تحت فشار قرار دهد ضمن اینکه استحکام دفاعی تیم حفظ شد و این چیزی بود که در بیشتر بازی‌های فصل دور از دسترس میلان بود. شکل جدید بازی تیم کونسیسائو شیوه سنتی بازی از کناره‌ها را قربانی کرد و فضای مناسب‌تری برای برای مدافعان و وینگ‌بک‌ها ایجاد شد تا در حمله مشارکت کنند؛ کوریدور سمت چپ محل بازی و هنرنمایی دو تا از پرتحرک‌ترین بازیکنان میلان شد.
رافائل لیائو فرمش را از دست داده بود و در سه بازی آخر تیم در لیگ نتوانسته بود گل بزند یا پاس گل بدهد. اما در اودینه به همه انتقادات پاسخ داد و یک نمایش درخشان داشت. او با یک گل و یک پاس گل عنوان بهترین بازیکن زمین را از گاتزتا گرفت. بعد از بازی هم گفت: «مربی استراتژی مناسبی در دفاع و حمله پیدا کرد، من توانستم حرکت کنم، خطر به وجود آورم و حریف را به دردسر بیندازم.»
با توجه به یک مدافع اضافه پشت سرش، این پرتغالی آزادی بیشتری برای حمله داشت. گل عالی او و پاس گلش به تیجانی رایندرز بازی فوق‌العاده‌اش را کامل کرد. در همان طرف، تئو هرناندس درخشید. او سرانجام توانست بدون نگرانی از پوشش دفاعی رو به جلو حرکت کند و بعد از سه ماه گل بزند.
در حالی که لیائو و هرناندس سمت چپ را مال خود کرده بودند، کریستین پولیشیچ در سمت راست می‌درخشید. وینگر امریکایی به استراگینیا پاولوویچ پاس گل داد و با حرکات هوشمندانه خود دائماً میزبان را آزار می‌داد.
تنگ شدن فضا
اما در حالی که بعضی بازیکنان فرصتی برای زندگی در میلان پیدا کرده‌اند اما جای بعضی‌ها تنگ شده و فرصت‌شان محدودتر شده است. سانتیاگو خیمنس که خرید بزرگ زمستانی تیم بود، حالا بیش از دو ماه است که نتوانسته گل بزند. او قرار بود رهبر تیم در راه رسیدن به سهمیه لیگ قهرمانان باشد اما از چشم مربی افتاده و در فهرست بازیکنان مورد نظر کونسیسائو بعد از تامی آبراهام و لوکا یوویچ قرار دارد که به نظر می‌رسد با طرح جدید مربی هماهنگی فیزیکی و تاکتیکی بیشتری دارند.
این مکزیکی البته نیاز به زمان بیشتری دارد تا توانایی‌های تکنیکی‌اش را در خدمت تیم قرار دهد، شاید هم وینگ‌بک‌ها با سانترهای درست و دقیق به او کمک کنند فرم خودش را پیدا کند وقتی از مصدومیت برگردد.
اما وضعیت ژوائو فلیکس پیچیده‌تر از قبل می‌شود. در سیستم 3-4-3 شماره10 سنتی جای خاصی ندارد و باتوجه به اینکه لیائو و پولیشیچ وینگرهای تثبیت شده تیم هستند، شاید فلیکس دوباره از ترکیب بیرون بماند. او در جام حذفی شروع درخشانی در ترکیب میلان داشت اما احتمالاً در پایان فصل به چلسی برگردد چون اعتماد مربی و هواداران را از دست داده است.
استفاده کردن از سیستم 3-4-3 تعجب همگان را برانگیخت و شاید مهم‌ترین دلیلش پایبندی تاریخی میلان به دفاع چهارنفره به‌خصوص در دوران برلوسکونی. اما در استادیوم فریولی اودینه، تاریخ به نتیجه‌گرایی سر تعظیم فرود آورد ضمن اینکه در این فرایند برخی از بزرگترین نام‌های میلان خودشان را کشف کردند.
بعد از این برد درخشان، لاگاتزتا نوشت: «مدتی طول کشید اما در آوریل، کونسیسائو بالاخره چیزی را پیدا کرد که به کار میلان بیاید.» دفاع سه‌نفره به میلان اجازه داد اودینزه را تحت فشار قرار دهد ضمن اینکه استحکام دفاعی تیم حفظ شد و این چیزی بود که در بیشتر بازی‌های فصل دور از دسترس میلان بود. شکل جدید بازی تیم کونسیسائو شیوه سنتی بازی از کناره‌ها را قربانی کرد و فضای مناسب‌تری برای برای مدافعان و وینگ‌بک‌ها ایجاد شد تا در حمله مشارکت کنند؛ کوریدور سمت چپ محل بازی و هنرنمایی دو تا از پرتحرک‌ترین بازیکنان میلان شد.
رافائل لیائو فرمش را از دست داده بود و در سه بازی آخر تیم در لیگ نتوانسته بود گل بزند یا پاس گل بدهد. اما در اودینه به همه انتقادات پاسخ داد و یک نمایش درخشان داشت. او با یک گل و یک پاس گل عنوان بهترین بازیکن زمین را از گاتزتا گرفت. بعد از بازی هم گفت: «مربی استراتژی مناسبی در دفاع و حمله پیدا کرد، من توانستم حرکت کنم، خطر به وجود آورم و حریف را به دردسر بیندازم.»
با توجه به یک مدافع اضافه پشت سرش، این پرتغالی آزادی بیشتری برای حمله داشت. گل عالی او و پاس گلش به تیجانی رایندرز بازی فوق‌العاده‌اش را کامل کرد. در همان طرف، تئو هرناندس درخشید. او سرانجام توانست بدون نگرانی از پوشش دفاعی رو به جلو حرکت کند و بعد از سه ماه گل بزند.
در حالی که لیائو و هرناندس سمت چپ را مال خود کرده بودند، کریستین پولیشیچ در سمت راست می‌درخشید. وینگر امریکایی به استراگینیا پاولوویچ پاس گل داد و با حرکات هوشمندانه خود دائماً میزبان را آزار می‌داد.
تنگ شدن فضا
اما در حالی که بعضی بازیکنان فرصتی برای زندگی در میلان پیدا کرده‌اند اما جای بعضی‌ها تنگ شده و فرصت‌شان محدودتر شده است. سانتیاگو خیمنس که خرید بزرگ زمستانی تیم بود، حالا بیش از دو ماه است که نتوانسته گل بزند. او قرار بود رهبر تیم در راه رسیدن به سهمیه لیگ قهرمانان باشد اما از چشم مربی افتاده و در فهرست بازیکنان مورد نظر کونسیسائو بعد از تامی آبراهام و لوکا یوویچ قرار دارد که به نظر می‌رسد با طرح جدید مربی هماهنگی فیزیکی و تاکتیکی بیشتری دارند.
این مکزیکی البته نیاز به زمان بیشتری دارد تا توانایی‌های تکنیکی‌اش را در خدمت تیم قرار دهد، شاید هم وینگ‌بک‌ها با سانترهای درست و دقیق به او کمک کنند فرم خودش را پیدا کند وقتی از مصدومیت برگردد.
اما وضعیت ژوائو فلیکس پیچیده‌تر از قبل می‌شود. در سیستم 3-4-3 شماره10 سنتی جای خاصی ندارد و باتوجه به اینکه لیائو و پولیشیچ وینگرهای تثبیت شده تیم هستند، شاید فلیکس دوباره از ترکیب بیرون بماند. او در جام حذفی شروع درخشانی در ترکیب میلان داشت اما احتمالاً در پایان فصل به چلسی برگردد چون اعتماد مربی و هواداران را از دست داده است.
آث میلانسرجیو کونسیسائو
