استقلال، میدانی سخت برای مدیریت

به گزارش ایران ورزشی استقلال در فصل بیست و چهارم تا کنون 3 سرمربی را تجربه کرده است. گرچه سعی شده در مقابل نام سهراب بختیاری‌زاده از عبارت سرمربی موقت استفاده شود اما این عبارت تعارف‌آمیز نمی‌تواند نافی حضور 3 سرمربی در استقلال شود؛ موضوعی که تصمیم‌گیران در باشگاه استقلال نیز به خوبی به آن واقفند و می‌دانند که اگر در هفته‌های آتی اقدام به انتخاب سرمربی دیگری کنند عملاً در یک فصل 4 سرمربی را برای این تیم برگزیده‌اند که در تاریخ این باشگاه مسبوق به سابقه نیست.

حتی در فصل هفتم که استقلال در جایگاه سیزدهم قرار گرفت، این تیم ابتدا با ناصر حجازی وارد لیگ برتر شد، سپس سکان هدایت این تیم به دست فیروز کریمی سپرده شد و درنهایت در حالی که فصل رو به پایان بود و تنها جام حذفی باقی مانده بود، هدایت استقلال به دست امیر قلعه‌نویی سپرده شد.

فصل بیست‌وچهارم اما می‌تواند از این منظر یک رکورد در تاریخ باشگاه استقلال باشد و این باشگاه به واسطه کسب نتایج ضعیف 4 سرمربی را تجربه کند.

بی‌تردید یکی از دلایلی که سبب شده مالکان و تصمیم‌گیران در باشگاه استقلال در انتخاب سرمربی قطعی این تیم بعد از موسیمانه مکث و تأنی به خرج دهند همین مسأله مهم است؛ درواقع مدیران استقلال نمی‌خواهند در کارنامه‌شان استخدام 4 سرمربی به ثبت برسد و شاید عقد قرارداد با سرمربی جدید طوری تنظیم شود که گزینه جدید برای فصل جدید با استقلال قرارداد ببندد تا به نوعی سنگینی شکست‌های پی‌درپی در استخدام گزینه‌های مربیگری و ناکامی‌های مکرر در همکاری با مربیان از روی شانه‌های مدیران آبی خارج شود.

البته این دیدگاه ممکن است با فشار هواداران دستخوش تغییراتی شود و مدیران استقلال تن به انتخاب چهارمین سرمربی فصل بیست‌وچهارم نیز بدهند اما مطلوب مالکان و تصمیم‌گیران باشگاه استقلال این است که اگر با ماتزاری ایتالیایی به توافق رسیدند، همکاری با این مربی به فصل بعد موکول شود؛ کما اینکه خود ماتزاری نیز در مذاکراتی که با باشگاه استقلال داشت به این موضوع چراغ سبز نشان داده و علاقه‌مند است که برای فصل بعد با استقلال همکاری کند.

دومینوی انتخاب سرمربی در فصل جاری به شکلی ناباورانه برای تصمیم‌گیران باشگاه استقلال علاوه بر بار مالی شدید، بی‌اعتباری مدیریتی نیز به همراه آورده است و شاید اگر تصمیم‌گیران در باشگاه که به سادگی از عهده مدیریت و برنامه‌ریزی‌های کلان اقتصادی برمی‌آیند، می‌دانستند که اداره یک باشگاه فوتبال با این حجم از انتظارات و هواداران چه مصایب و دشواری در پیش دارد، نیروی خود را مصروف این حوزه نمی‌کردند.

البته در این همکاری قطعاً سود دوسویه‌ای وجود دارد اما پرواضح است که مالکان باشگاه استقلال هرگز از سال‌های نخست مالکیت این باشگاه تجربه مطلوبی به دست نیاورده‌اند و فشارهای هواداری در فضای مجازی بشدت موجب دلسردی آنها نیز شده است.

به هرحال آنچه در ماه‌های اخیر رقم خورده ممکن است در آینده مالکان باشگاه استقلال را دچار تردیدهایی کند اما پرواضح است که چشم هواداران با وجود انتقاداتی که در میان افکار آنها شکل گرفته، به دست مالکان اصلی این باشگاه است تا در فرصت‌های بعدی اقدام به اصلاح نتایج کنند و اوضاع را سروسامان دهند و به همین دلیل هم هست که اصرار به انتخاب سرمربی بزرگ خارجی می‌شود تا شاید اوضاع به گونه بهتری پیش برود.